24 maart

24 maart.
Reisdag van Tinerhir naar Merzouga, diep in het zuiden. Het landschap wordt opener, saaier en droger. Een volwaardige woestijn, een onmetelijke vlakte bezaaid met stenen en waar werkelijk niets groeit, nou ja het droge woestijngras dan weer wel. Hier en daar kamelen (dromedarissen eigenlijk) die je wezensvreemd aankijken. We belanden uiteindelijk op de camping waar we helemaal in open vlakte staan en we kijken uit op en staan aan de rand van de zandduinen, Erg Chebbi, zand, zand en nog eens zand.

25 maart.
Dymphi, en nog een paar enthousiastelingen gaan als voor zonsopgang een hoog duin beklimmen om de zon te zien opkomen. De eerste zonnestralen zorgen voor een prachtig spel van licht en schaduw wat door de hoger klimmende zon steeds weer verandert. Heel mooi.
Voor de laatste keer deze reis gaan we met jeeps de woestijn in en komen bij een meer. Tenminste het is een meer als er water in staat maar dat is dan meer niet dan wel. Het meer staat nu helemaal droog.
Bij de berbers drinken we de specifieke thee en in een berbertent, waar de mensen echt een heel jaar in verblijven, eten we een pizza, op zijn berbers dan. Veel vlees maar wel lekker. Terug naar de camping door het mulle duinzand en ook de chauffeurs vinden het leuk. Sterke auto’s die jeeps.
‘s-avonds eten we weer lekker en goedkoop in het restaurant.

26 maart.
Een dag om vrij in te vullen. Sommigen gaan het dorp in maar wij blijven lekker op de camping om heerlijk niets te hoeven doen. Het wordt er wel heel warm en schaduw is er niet. Tegen de avond komt er dan iets wat wat weg heeft van en zandstorm maar het blijkbaar nog niet is. Wel waait alles wat buiten staat zo de lucht in en stoelen, schoenen en dergelijk moet je een paar campers verderop gaan zoeken. Vooral boven de duinen wordt het wazig van het rondvliegend zand. En dat fijne zand voelt wel heel erg scherp aan. Het het is net de bedoeling die duinen op dromedaris in te gaan en naar de zonsondergang te gaan kijken. Maar die laat zich niet meer zien met al dat zand en het waait nog steeds erg hard. We zien maar af van de dromedaristocht.

27 maart.
We gaan de laatste week Marokko in. Een gevoel van gewenning komt over ons heen. We hebben al heel veel palmbomen gezien, veel ezeltjes, veel kamelen en ook de omgeving komt over van, dat hebben we al meer gezien en dus worden er ook niet veel foto’s meer gemaakt. De Sahara en de woestijn laten we achter ons en gaan weer richting noorden. In een ruk zo’n 300 kilometer noordwaarts, naar Midelt.De camping ligt op een hoogte van 1500 meter en daarom is het vooral in de avond koel, om niet te zeggen, wat koud. We staan aan de rand van het zwembad maar het water wordt enkel door zon verwarmd. Morgen maar eens proberen hoe koud het water is.
Voor morgen staat weer een excursie op het programma.