12 maart

*12 maart.
We gaan op weg naar onze laatste verblijfplaats aan de kust, namelijk Imi Ougourd, een plaatsje in de buurt van Essaouira. De weg er naar toe is matig, erg winderig. We rijden langs de kust en zien wat geiten in bomen klimmen om de argannoten te verorberen.

13 maart.
Met enkele taxi’s naar Essaouira. Eerlijk gezegd een van de leukste plaatsjes die we deze reis aangedaan hebben. Mooie gebouwen, een haven waar boten nog met de hand worden gemaakt, de visafslag met heel veel soorten vis die wij niet eens kennen, een ook hier de souk met zijn vele, vele straatjes, winkeltjes, ambachtslieden enzovoort. Maar wat ze verkopen is eigenlijk prullaria van de eerste soort. Allemaal dingetjes waar je niets, maar dan ook niets mee kunt doen. Vreemd, in deze kleine winkeltjes kun je wel opium, en viagra kopen. Op tijd terug naar de camping. ‘s-avonds maar weer gezamenlijk eten. Is alleen maar tajine-kip en voor enkelen ook maar een heel klein stukje. Valt niet zo goed.

14 maart.
We verlaten de kust en gaan het binnenland in. Weer naar Marrakech waar we al eerder waren. In Marrakech proviand inslaan want we trekken de bergen en de woestijn in en daar zijn geen supermarkten.
De weg er naar toe is goed maar saai en er is niet veel te beleven. We komen nog een boom tegen met enkele geiten erin. Even goed kijken en het blijkt finaal nep te zijn. De geien zijn wel echt maar worden in de boom gelokt waar men enkele bakjes met voer heeft gestopt. Foto maken? Geen probleem, wel eerst ff betalen. Men kent de toeristen. De lunch gebruiken we in een bosplantage. Heerlijk rustig en een tijdje genieten in het zonnetje.

15 maart.
Van Marrakech naar Ait Ben Haddou. Na de drukte van de stad gaan we nu de bergen in en klimmen naar een hoogte van 2260 meter, de Hoge Atlas. De camper trekt het met gemak. Uitzichten in bergen zijn talrijk en echt schitterend, ook heel veel besneeuwde bergtoppen. Vanuit de rijdende auto filmpjes gemaakt, zijn benieuwd of die zijn geslaagd. Halverwege nemen we de binnendoorweg naar Telouet, de weg is gruwelijk slecht maar wel te berijden. Kinderen langs de weg maken we blij met een eenvoudig balpennetje, een klein schrijfblokje en een tennisbal. Ook hier weer stralende gezichtjes. Op deze camping ook weer geen wifi.

16 maart.
Met een gids gaan we dit leemdorp bezoeken. We mogen eerst zijn eigen huis in om kennis te laten maken met de woonomstandigheden van vandaag. De hele familie woont er, samen wel zo’n 20 personen. Zijn moeder heeft speciaal voor ons koekjes gebakken (helaas voor Marokkaanse begrippen dus zoet en erg droog) In het huis een voor deze mensen luxe keuken en een dergelijk keuken bestond bij ons in de jaren 1930. Toen was er geen stromend water en dat is er hier nog steeds niet. Er is alleen zout water uit de bergen waar mineraalzout wordt gewonnen en brak water moet van 3 kilometer verder komen. Ze lopen hier dus een eindje achter. In het leemdorp (allemaal huizen van leem) wonen nog ongeveer 60 mensen en dat waren er vroeger 800. Via zandzakken de rivier oversteken en we gaan klimmen naar de graanschuur die boven op de berg staat.
Ook hier alles afgestemd op de toerist en dus vele winkeltjes.
‘s-Avonds weer een gezamenlijke maaltijd en aansluitend muziek van de plaatselijke jongeren. Djembé’s, gitaren, tambourines en zang. Leuk en ze dwepen elkaar steeds meer op en het gaat steeds sneller. We worden de dansvloer opgetrokken en hup gaat het. We mogen ook mee trommelen. Een leuke avond.

17 maart.
We beleven inmiddels dag 33 van de reis en gaan op weg naar Zagora, een stadje midden in de woestijn. Al heel snel zitten we zelf in de woestijn en dat is wel een heel erg grote vlakte zonder enige begroeiing. We staan voor de poorten van de grote filmstudio CLA. Hier zijn heel veel films opgenomen, Cleopatra, Ben Hur, The Gladiator, Return of the Heaven e.d. We worden een heel stuk wijzer als de gids ons een en ander uitlegt. Hele decors van piepschuim, massa’s attributen, nepauto’s. Wel lijkt het allemaal echt maar het is allemaal fake. Je wordt als kijker echt bedot en voor de gek gehouden. We vervolgen onze weg door het dorre en droge gebied. Toch passeren we nog vele dorpjes en af en toe ook een heuse oase met veel, heel veel palmbomen. Dan het dal van de Draa in, helemaal langs de rivier en dus is er water. Palmbomen te kust en te keur, de hele weg langs. Vlak voor we Zagora binnenrijden passeren we een groot, heel groot bos. Geen bos als bij ons maar een bos met niets anders dan palmbomen. Indrukwekkend maar voor ons van de ene kant vreemd en de andere kant heel erg mooi om te zien.
Vanavond de tekst voor de blog ingegeven, morgen is er geen tijd voor want al vroeg beginnen we aan een woestijntocht.

18 maart.
Ingepakt en beschermd tegen het heel fijne zand gaan we tegen 09,00 uur met jeeps het zand in. Eerst langs een pottenbakkerij (en moet ook nog wat verdiend worden nietwaar, opbrengst is voor de armen der armsten van het dorp en dat zijn er heel wat) en dan verder richting woestijn. We lunchen en wat al niet meer. Dan draaien we de woestijn in en passeren eerst nog een dorpje. Overal zand, stenen en stenen. Het is nog niet de Sahara maar wel een onmetelijke vlakte. Met hoge snelheid racen de jeeps over het terrein, horen en zien vergaat. Je wordt vreselijk door elkaar gerammeld. Af en toe door het mulle zand en de jeeps moeten hard werken. De chauffeurs racen tegen elkaar dat het een lieve lust is. Maar het is niets voor mij. Ruim 100 kilometer aan een stuk door. Had het misschien leuk gevonden als ik zelf kon rijden maar nu was het voor mij complete waarzin. We bereiken het begin van de Sahara, zand, zand, overal zand. Eindelijk is daar het kampement. Enkele barakken doen dienst als slaapvertrekken en er kunnen 2 stellen in, gescheiden door een deken. Gelukkig wel schone lakens. Er is een aparte keuken en een eetbarak. Eerst maar even de zonsondergang, die werd volop aangeprezen. Het is een hele klim naar het hoogste punt en behoorlijk pittig. Ik houd het maar voor gezien. De zon gaat toch wel onder en verdwijnt al snel achter de wolken dus echte ondergang is er niet. We eten de traditionele kip in tajines, goede groente en de kip is niet gaar genoeg. Na eten het kampvuur maar het wordt aardig koud. De chauffeurs leuken de zaak op met zang en tromgeroffel maar echt aanslaan doet het volgens mij niet. Rond 21.00 uur gaan de meesten al richting slaapplaats maar Dymphi, Wim en ik vinden dat nog veel te vroeg en blijven waken tot het vuur redelijk uit is. Het slapen valt niet eens tegen.

19 maart.
Om 6.15 uur worden we gewekt om naar de zonsopgang te kijken want die schijnt nog spectaculairder te zijn. Valt ook al weer tegen. Boven de woestijnheuvels blijft de zon nog een poosje achter de wolken en laat zich wat later pas zien. Vlug ontbijten, inpakken en wegwezen. Kilometers door het mulle zand heen en weer geslingerd. Best leuk, misschien voor anderen dan. Als deze reis al een minpuntje oplevert dan is het voor mij helaas deze woestijnrit wel. Maar ja het hoort er bij, we zijn weer een ervaring rijker en maken ons op voor het vervolg.

Nu ik…..ik vond het geweldig! De rit was misschien iets te lang over de rotsachtige bodem maar kei hard, haha…. die mulle zandhopen waren best spannend.
Gezellig halve liederen gezongen, want de meesten kenden te tekst niet, behalve de kinderliedjes die gingen goed, ja wat wil je ...heel veel opa’s en oma’s!
De tenten en de bedden vielen ook 100% mee, ik had niet gedacht te kunnen slapen, maar ik heb de 5 uren wel volgemaakt.
En het was een heerlijke zware tocht naar de top van de zandheuvel om naar de zonsondergang te kijken. Oké, die viel een beetje tegen maar het was heel gezellig daarboven. Het waaide wel heel hard! Doeiiii Dy